Język jako narzędzie myślenia i środek komunikowania się, w odniesieniu do
teologii i katechezy, domaga się wskazania płaszczyzn wzajemnych zależności.
Oznacza to konieczność określenia charakteru tych zależności oraz stopnia
i zakresu wpływu. Jest on obecny w teoretycznym podejściu do rozumienia
katechezy oraz znajduje swoje praktyczne odniesienie w podręcznikach katechetycznych. To one w sposób najbardziej widoczny odzwierciedlają obszary spotkań teologii i katechezy. Podręczniki serii „Drogi Przymierza”, przeznaczone
dla uczniów klas IV–VI szkoły podstawowej, oraz odpowiadające im podręczniki metodyczne wyrosły z tzw. nurtu myślenia o katechezie jako o jednej z form posługi słowa Bożego, realizowanej w środowisku szkolnym. Takie rozumienie katechezy stawia pytania o sposób komunikowania wiary, a więc o wspólne źródło teologii
i katechezy. Poszukiwanie odpowiedzi kieruje uwagę Autorów wspomnianych podręczników w stronę teologii narracyjnej.

Próba zainteresowania teologią narracyjną wskazuje na istotne odniesienia
w zakresie realizacji zadań katechetycznych. Odkrycie ich domaga się
zasygnalizowania związków zachodzących pomiędzy katechezą a teologią oraz płaszczyzn ich wzajemnych odniesień w interpretacji katechetycznej (i teologicznej) zasady wierności Bogu i człowiekowi, głównie w obszarze refleksji nad osobą Boga
i słowem Bożym. Ich realizacja może przybierać różne formy. Propozycje zawarte
w podręcznikach serii „Drogi Przymierza” są tego jednym z przykładów.